TESTAMENT

A, kiedy ruszę w drogę i to już na zawsze,

Kiedy ślad za mą stopą się na wieki zatrze,

Nie wezmę nic ze sobą i nic nie wybiorę,

Jedynie… ciszy struny szelestem rozstroję

I niemy krok zanurzę w liści wrzące fale,

Budząc ich sen spokojny odejściem zuchwale,

I szeptem w dreszcz wprowadzę bezduszne obłoki,

Rozczeszę na grzebieniach drzew srebrzyste loki

I zniknę, jakby nigdy mnie nigdzie nie było,

Jakoby me istnienie się tylko przyśniło,

Jakobym mgłą się wokół wszystkim wydawała.

Nie będę nic w przyszłości stąd potrzebowała –

Nic bowiem nie przyniosłam i nic nie stworzyłam,

Jak inni – dosyć prosto i zwyczajnie żyłam.

Beze mnie świat mógł kwitnąć bez żadnej przeszkody,

Nietknięty ludzką ręką, nieśmiertelnie młody.

Pożegnam to, co zawsze me zmysły koiło

I co mnie szczerym szczęściem karmiło, poiło,

Co potrafiło we mnie poruszyć sumienie,

Wprowadzić w spokój błogi jakoby w uśpienie,

Oderwać od podłości i rywalizacji,

Od ludzi, co się dławią ością własnej racji,

Co we mnie odkrywało lepszego człowieka,

Co było, jest i zawsze na mój uśmiech czeka.

Nic pewnie się, poza mną, w tym świecie nie zmieni,

Nic mnie nie zauważy i nic nie doceni,

Nic nigdy nie zatęskni, nie wspomni przypadkiem,

Nic nigdy nie zaszlocha, choćby łez ukradkiem,

Dlatego nic nie wezmę i wszystko zostawię,

Rozstanę się z tym światem pokornie, łaskawie,

Pogodzę się z mym losem odartym z imienia,

Wplatając w wiatr ostatnie wibracje westchnienia.

A, wam, którym się czasem w pamięci pojawię,

Być może prostym wersem tę przyjemność sprawię,

Skłaniając do refleksji i spojrzenia w oczy

Naturze, która jeszcze niejednym zaskoczy.

Być może na me słowo waszych słów tysiące

Rozgrzeją w sercach myśli refleksją płonące

I rzucą światło nowe na sprawy banalne,

Co się okażą nagle wręcz niepowtarzalne.

Być może gdzieś w kąciku waszego mieszkania

Zabrzmię na waszych ustach bez oczekiwania

Wskrzeszona mimowolnie i bez świadomości

Namiastką prostoduszną natchnionej wieczności.