UZDROWISKO

UZDROWISKO

Będąc podnóżkiem od północnej strony

Gór Świętokrzyskich, gdzie się obniżają,

Jest cichy obszar gęsto zalesiony,

W którego borach sosny przeważają

Stalówką czubków zapisując dzieje

Białych obłoków atramentu przędzą.

Wiatr je kartkuje, kiedy w drzewach wieje.

Świstem gałęzi szepty jego pędzą

Jakoby stadem gołębi pocztowych,

Które odpływów, przypływów falami

Trzepotem lotek dotykają głowy,

Gdy człowiek wodzi za nimi oczami.

A przez te lasy, co murem obronnym

Obwarowują wieś Czarniecka Góra,

Wije się rzeka swym szlakiem bezdomnym

W kształcie szklanego, lustrzanego sznura.

Za nim zaś w zgodnym od wieków sąsiedztwie

Wieś Czarna ciągnie się rzeką ochrzczona.

Na pograniczu tych osad w jestestwie

Pierścieniem sosen leży otoczona

Woda w zbiorniku, po którym dryfują

Kaczki jakoby kajaków szeregiem

Albo łabędzie, co żagle malują

Płótnem piór skrzących się jakoby śniegiem.

W te progi wchodzą godziny nieśmiało

I świat w pogoni traci swą odwagę,

Żeby przyspieszać, bo czasu jest mało.

Cisza w tych progach prosi o rozwagę.

W Czarnieckiej Górze dusza odzyskuje

Świadome prawo do własnego głosu

I szumem liści szczerze opisuje

Charakter swego dźwiganego losu.

W Czarneckiej Górze i ciało odżywa,

Nerwy swe kojąc i serce wzmacniając,

Płuca żywicznym powietrzem odżywia,

Bory zielone przez rok cały mając.

Pod koniec wieku wszak dziewiętnastego

Michał Misiewicz poznał to zjawisko,

Przez co od Jana kupił Tarnowskiego

Połacie lasu, tworząc uzdrowisko.

Po dzień dzisiejszy, oby znacznie dłużej!,

Ludzie ściągają w to miejsce po zdrowie,

Bo w tym zakątku - w tej Czarneckiej Górze,

Co jest bezcenne?... Przyjezdny się dowie.

Tubylcom bowiem nie trzeba tłumaczyć,

Wartości życia na nowo odkrywać -

Ci wiedzą dobrze, ile spokój znaczy,

Co nie pozwala od ciała odrywać

Duszy, bez której ginie człowieczeństwo,

Gdyż zaniedbana jest w sercu sztyletem,

Że niepotrzebne jest do szczęścia męstwo.

Życie w harmonii jest jego sekretem.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl