OBRAZ

Ktoś kiedyś mnie naniósł na płótno istnienia.

Pędzlem zakreślił kontury, zamknął duszę.

W plamach kolorów, w grze światła, w pląsach cienia

Wędrować szlakami przeznaczenia muszę.

Wszystko wokół się zdaje złudzeniem i chwilą,

Kopią życia, które gdzieś toczy się naprawdę.

Drzew korony przy ścieżkach poddańczo się chylą.

Nie wiem, czy to szlachetne, złośliwe, zabawne?...

Krok, co włosiem pędzla sklejony jest z płótnem,

Wciąż w tym samym miejscu wydaje się stawać,

Choć mierzony czasem między nocą a dniem,

Który jawę w sen, sen w jawę przeobraża.

Wyciągniętą dłonią próbuję dotknąć prawdy,

Oplatając palce promieniami błękitów –

Przede mną jednak mur ułomności mej twardy!,

Bo wciąż nie wiem, ile wieczorów mam czy świtów?...

Wiszę więc w galerii wszelkiego stworzenia

Odrysowana na płótnie pędzla śladem.

Sennie zastygła w postawie zamyślenia,

Uwieczniona jednym z wielu dzieł obrazem.