ZA SIEBIE

Gdzie się podziały moje łany

Zbóż szeleszczących szorstkim wąsem,

Kłos krwistym makiem przeplatany,

Chabrem, co wykę wabi pląsem?

Gdzie się podziały smukłe zboża

Szumnie przez wiatr rozczesywane,

Szemrzące złotą słomą morza

Polnym wianuszkiem okalane,

Bukiety, które chlebem pachną,

Drewnianym młynem nad ruczajem,

W których to wolność nie chce zasnąć,

Ciesząc się nimi jakby rajem?

Kto mi odebrał smak soczysty

Mlecznego ziarna w ciepłej dłoni,

Jakim to kapał kłos mięsisty

Nim się koroną stał na skroni?

Kto z pola zabrał pulchne snopy

Powrósłem w pasie przewiązane

Niczym dorodne, młode chłopy

Słomkowym lśniące się żupanem?

Kto ugorami pozakrywał

Ścierniska, w których grają świerszcze?

Kto zbóż korzenie powyrywał?

Czy ktoś za nimi tęskni jeszcze?...

Stoję nad ziemią zalesioną

Samosiejkami bezczelnymi,

Z której wieś moją wysiedlono

Bez uprzedzenia i przyczyny.

Bezpańskie niebo się kołysze

Nad tą mogiłą wsi straconej.

Echo żałobnie wchodzi w ciszę

Łkaniem traw dzikich odtajnionej.

Z błękitów strącił ktoś skowronka,

Z procy lenistwa weń celując,

Bezdźwięk w obłokach więc się błąka,

Nostalgii mej akompaniując.

Żegnajcie, moje mleczne łany

Pachnące worem pełnym mąki,

W które mak krwisty był wplątany,

Rozkwitające chabrów pąki

I ptasiej wyki fioletowe

Malutkie trąbki na sznureczku.

Żegnajcie morza zbóż słomkowe

Polnego kwiecia we wianeczku.

Tęsknota cierniem serce splata,

Bo was bez przerwy wypatruję...

Z wami pierzchnęły piękne lata,

Co za którymi podróżuję,

Więc czas refleksji nie odmawia

Gościny w progach codzienności,

Co w rezultacie jednak sprawia,

Że nie pozbywam się obcości,

Którą się sama okazuję

Dla współczesnego (bez was) świata...

Tak znów być dzieckiem potrzebuję,

Co śmiech swój z waszym szumem swata.

Przez ramię patrzę... wciąż za siebie

I widzę łany szeleszczące,

Małą ptaszynę, co na niebie

Rozsiewa nuty wzruszające...

I gdy ugorem dzisiaj kroczę,

Rozkładam ręce swe szeroko,

I młyńskim kołem wzrok swój toczę,

Morzami zboża ciesząc oko.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl

LIPCOWY PORANEK

Pali się! - wrzeszczy przerażone oko,

Gdy widzi dymu opasłą mgławicę,

Co niczym wstęga ciągnie się wysoko,

Miękkością wełny kryjąc okolicę,

A dusza, leżąc na owym hamaku

I patrząc w nieba błękit krystaliczny,

Nie współodczuwa krztyny nawet strachu

A wręcz zachwala ów widok magiczny,

Który czubkami drzew podtrzymywany

Płynie jak mleka strumień się pieniący...

Dachami domów gęsto osiodłany

Tuman ten czuwa, cierpliwie stojący

Jakoby stado koni śnieżnobiałych

Na skraju lasu jeźdźców czekających,

Żeby kniejówki jedynie rozbrzmiały

Kopytom na łów galopem pędzących...

Tymczasem głuchość krzyczy złotousta

Milczeniem, które wargom nie uchodzi,

Aż echu ciąży barwa głosu pusta,

Co w trawach obok zadumania chodzi,

Więc trzask źdźbeł pęka jakoby gałęzie

Niczym ściernisko na wiór wysuszone,

Porozrzucane wiatrem niemal wszędzie,

Kępami ziela powoli trawione.

Zapach się rosy w powietrzu unosi

Drżącym z wilgoci na skutek przegrzania,

Które serwuje słońce, gdy się wznosi

I swą pożogą cienie precz przegania.

W toń orzeźwienia ów perłowej cieczy

Świat chyżo wchodzi jak naga dziewica,

Co oblubieńca wzrok ukryty cieszy

I gładką skórą w kąpieli zachwyca.

Mus mleka, które wodą rozrzedzone

Kobiece świata krągłości okrywa,

Głębią świeżości by było chłodzone,

Kroplami z ciała zziębniętego spływa.

Zaraz je słońce swym blaskiem okryje,

Zza horyzontu tiulem opadając

I wdzięków piękna świata nie zakryje,

Królewskiej gracji tylko mu dodając.

Oko zastygło duszą ukojone

I chłonie dymu opasłą mgławicę,

Nurtem strumienia śnieżnego niesione,

Który oprósza puchem okolicę.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl

"KOCHAM CIĘ"

Z lekko!-dusznością wyłuskane słowo

W bezmyślnym szepcie niemal bez znaczenia,

Wypowiedziane nie sercem, lecz głową

Życie człowieka diametralnie zmienia

Niczym moneta, co miedzianym brzękiem

Uderza w chodnik, przez chwilę wirując,

I ciszę rani, co gasnącym dźwiękiem

Uwagi łaknie, tonom ustępując

Bilonu, który mosiądzem się wciera

W płyty z betonu, na nich zastygając,

Na który głodny łakomie spoziera,

Nic, prócz tych groszy rzuconych, nie mając,

Więc gdy podniesie spod stóp owe słowo,

Czuje się jakby został milionerem,

Choć wartość słowa traktuje surowo

Ów spragnionego jako byłby zerem,

Gdyż budzi w głodnym nadzieję ogromną,

Że się nakarmi za ten grosz do syta,

A ta gotówka, będąc nędznie skromną,

Nawet o okruch chleba nie zapyta.

Wodzony zatem człowiek ów wyznaniem,

Co złudne daje poczucie miłości,

Nie może duszy nasycić kochaniem,

Które objawem jest, lecz naiwności.

Nie trudno bowiem rzucić lekkomyślnie

W przestrzeń ów "kocham cię" wyjałowione,

Bo dawkowanie uczuć lakonicznie

Pożera dusze z tłumu wyłowione,

Uzależniając je od adresata,

Który niezdolny bywa do miłości,

Który ofiarą owych słów pomiata,

Jej nie żałując gestów serdeczności,

A mając za nic niczym zbędny balast

Przez wzgląd trzymany tylko na kaprysy -

Kochany wierzy, że swą miłość znalazł,

A kochający go pożera w ciszy.

Słowa, co w czynach nie mają odbicia,

Rodzą potęgę, ale samotności.

Bez (choćby szczypty) w znaczeniu ich życia,

"Kocham cię" nie ma ni cienia miłości.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl

JESTEM JAK...

Jestem jak drzewo, które z puchu liści

Wyciąga palce do bólu uschnięte,

Mając nadzieję, że kiedyś się ziści

To, co przez zazdrość zostało przeklęte,

Że się spod ziemi jak kiełek wygrzebie,

Będące niegdyś żywcem pogrzebane,

Że ujrzy słońce w ów dorodnym siewie

To, co przez podłość zostało zdeptane.

Krzyczą modlitwą dłonie wyciągnięte,

Szarpiąc mankiety nieba milczącego,

Które się zdaje żalem nieprzejęte

Drzewa rozpaczy batem chłostanego.

Wiatr się jedynie chyli nad biedakiem -

Szelest pocieszeń ciszę wścibską wabi.

Szumem powtarza tony jednorakie

Echo, co smutkiem się bezradnie dławi.

Świst, gwizd gałęzi bezlistnych powtarza

Skargi rzucane w przestworza garściami.

Pełznie koroną drzewo do ołtarza,

Aby przed Stwórcą uklęknąć z prośbami,

Których już dźwigać w sobie nie ma siły

I nad którymi liście wypłakuje.

Jędrność zieleni pędy utraciły.

Pod konarami cień się nędzny snuje.

Czasem ptaszyna na gałęzi siądzie,

Radosnym trelem z drzewem się podzieli;

Świt nań osadzi mgły srebrzystej kądziel,

Której się nitka w trawach bielą ścieli.

Usycha drzewo jakby odrzucone

I, chociaż nagie, wśród drzew najpiękniejsze,

Bowiem gałęzie na wiór wysuszone

Szepczą za serce chwytające wiersze.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl

DRZEWO

Wyrwał los z serca korzeń przeszłości.

Włośników strzępki w nim pozostały.

Cień nad korzeniem zniknął radości,

Który wydarzeń sploty rzucały.

Zwoje konarów na świata strony

Pędy gałęzi młodych puszczały,

A każdy liśćmi był oprószony,

Więc te jak deszczem wiatru szumiały

I szeleściły, brzęcząc blaszkami

Niczym pszczół roje miodu spragnione...

Pod owym drzewem żyłam latami,

Których są resztki w dłoniach niesione

Wspomnień, co wodę w rękach trzymają,

Bym orzeźwieniem usta schłodziła...

Dziś kłęby witek mchem porastają.

Trawi je próchna zachłanna siła.

Pień pusty w środku echo uwięził,

Więc jęczy z bólu oraz rozpaczy.

Czas porozrywał pokrewieństw więzi.

Bezradna cisza, łkając, majaczy.

Drzewo zapałką na pół złamane

Sterczy nad ziemią, korą się krusząc.

Konary trawą pozarastane

Leżą w niemocy, źdźbłami się pusząc.

Wyrwał z korony mnie wir powietrza

Jak owoc, w który los wbija zęby;

Rzucił jak pestkę żar mego serca,

By zapuściło korzenne pędy

W grunt pulchnej ziemi, gdzie żyć mi przyszło,

W przestrzeń będącą szklistym bezkresem,

W której szum wody nie pluszcze Wisłą,

A wiatr nie pachnie polskich zbóż mlekiem.

Stojąc nad łanem ze słoneczników,

Nad którym krążą kropki na skrzydłach,

Przypominając rzędy guzików,

Szukam przystani jakoby widma.

Błękit osiada bawełną w bieli

Na kwiatów płatki błyszczące złotem.

Łan słoneczników w owej pościeli

Budzi, by patrzeć, we mnie ochotę,

Więc się nie spieszę, w trawie siadając,

I wzrokiem bujam nad ów kwiatami,

Skowronków w górze tęsknie szukając,

Co ludowymi kwilą pieśniami,

Lecz w słońca lśniącej, ciepłej poświacie

Prócz lazurowych toni spokoju

I kluczy ptaków mknących w fregacie

Jakby ruszały z krzykiem do boju

Nie jestem w stanie dostrzec skowronka,

Co by dzieciństwo pod niebem chwalił.

Oko w obłokach tylko się błąka

I się na smutek w sercu mym żali...

Za łanem widzę kępy liściaste

Lasu, co spływa aż za horyzont,

A w nim dachówki wznoszą się miastem

Niczym z pocztówki przepiękny widok...

I w tym momencie myśl mnie dotknęła -

Osiadła dłonią na mym ramieniu,

Że obca ziemia mnie przygarnęła,

By sens przywrócić memu istnieniu.

Stopa za stopą przed się ruszyłam...

Drzewa, co wrasta w skrzypy, próchnieje,

Pęd wciąż bezlistny gruntem przykryłam,

Mając na życie jego nadzieję.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl

O, TOLERANCJO!

O, tolerancjo na bruk wygnana,

Do prostytucji dzisiaj zmuszona,

Przed idiotami zginasz kolana!

Na człowieczeństwo żeś obrażona?!

Z stringów tęczowych chuć ci wypełza!

Godności ludzkiej w twarz dupą świecisz.

Oblubienicą stałaś się węża,

Co molestuje bezradne dzieci,

Które niestety według pragnienia

Nam "miłościwie" dzisiaj rządzących

Spełniać powinny wszystkie życzenia

Żądz seksualnych potrzeb płonących.

O, tolerancjo, sprzedajna dziwko,

Za Judaszowe w sakwie srebrniki

Jesteś gotowa dziś zdradzić wszystko,

Aby cię dostrzegł ktoś, kto jest nikim!

Za brzydkie słowo karzesz mandatem

Człeka, co w nerwach przeklnie pod nosem.

Świszczesz takiemu nad głową batem,

Żeby przemówił, lecz ludzkim głosem,

Ale gdy świta polskiej kulturwy

Rykiem medialnym w świat gniewnie krzyczy,

Rzucając "...-uje", przemiennie "...-urwy",

Nie trzymasz dziczy tejże na smyczy,

A na stojąco klaszczesz owacje,

Każąc niezgodnym z tym stąd spier...alać,

Przyznając sobie zasadne racje,

Miast jedną miarą społeczność scalać.

Za panem w butach, w rozpiętym płaszczu,

Co przyrodzeniem swym wszem się chwali,

Wysyłasz sforę psów i to z marszu,

By go za czyn ten słusznie skazali,

Lecz gdy libido falą wypływa

I rwącym nurtem ulicą płynie,

Bunt się do działań twój nie podrywa,

Choć się rozpala przeciw dziewczynie,

Która z chłopakiem w miejscu publicznym

Nieobyczajnie się zachowuje.

Jesteś w nastroju tragikomicznym,

Przez co świat cały wokół wariuje!

Jednych za mordę trzymasz w uprzęży,

Mądrością buty czyszcząc tępocie,

Dygasz zaś przed tym, co pierś swą pręży

Do odznaczenia mistrza w głupocie.

O demokracji pod sztandarami

Wprowadzasz system totalitarny,

Wodząc złudnymi wręcz hasełkami

Tłum pod twym wpływem nieobliczalny.

Kiedyś się całkiem z sobą skłóciła?!

Kiedyś straciła własną tożsamość?!

Dziś z ciebie bije agresji siła,

Z empatii sącząc jedynie żałość.

Żądasz, by jednym głosem mówili,

Wspólnej idei przyklaskiwali,

By na banicję tych wyrzucili,

Którzy się z tobą w czymś nie zgadzali.

Dzisiaj się stałaś brakiem szacunku,

Co nienawiści mową tuszujesz.

Fałszywą maską zaś wizerunku

Swej definicji już nie szanujesz.

O, tolerancjo zmysłów w obłędzie,

Godnaś kaftana jest bezpieczeństwa.

Jak cię nie zamkną, to cóż to będzie?!

Ty wszak zaczynem jesteś szaleństwa.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl

UCIECZKA

Pragnę się zamknąć w szaleństwie tworzenia,

Gdzie galaktyki natchnień mnie pochłoną

I gdzie w obłędzie odmętów myślenia

Światy, choć obce, duszy nie zagrożą

A będą jeno nosić ją na rękach

Niczym piastunkę wszelkich swoich bytów,

Gdzie mi rozkoszą stanie się udręka,

Celebrowana od świtu do świtu,

Gdzie moje imię cisza krzyczeć będzie

I z namiętnością szeleszczących liści

Echem rozsieje garście sylab wszędzie,

Aż sen o życiu na jawie się ziści,

Które się dzisiaj zwykło profanować

Jakby znaczenia żadnego nie miało,

Którego nie chcę przegapić, zmarnować

Świadoma czasu, gdyż go wciąż za mało,

A które widzę z piersi wyrywane

Siłą aborcji albo eutanazji,

Wojną lub głodem zachłannie zżerane

I okradane z praw do własnych racji.

Tsunami mordu zalewa codzienność

Bombardowaną medialnym zaszczuciem.

Zdrowy rozsądek cierpi na bezsenność,

Aby sumienie chronić przed zepsuciem.

Śmierć pod stopami pluszcze śluzem trupów.

Trudno jest zatem prosto iść przed siebie

Czuję się jakbym szła, ale bez butów,

Po pęczniejącym, lecz spleśniałym chlebie...

Ekskrementami powietrze kwaśnieje,

Pot mżawką siąpi na Ziemię krwi pełną,

Bezwietrznym wyciem diabeł w głos się śmieje,

Ludzie ku niemu jak w amoku pełzną.

Upadły anioł chucią mózg zastąpił

I człowieczeństwo zrzucił do lamusa.

Los takim ludziom cierpień nie poskąpi,

W których jest krzewem Mojżeszowym dusza.

Męki mnie zatem straszne prześladują,

Kiedy dostrzegam człowieka spodlenie.

Płacze bezradnych w uszach mych skandują,

Upominając serce o schronienie,

A!, że nie umiem sobie z tym poradzić,

Potrząsnąć całą ludzką populacją,

By okrucieństwu skutecznie zaradzić

I kres postawić wszelakim dewiacjom,

W wir się zanurzam pracy i tworzenia,

Od samej siebie nawet uciekając.

Biegnę w wysiłku niemal bez wytchnienia,

Ukrzyżowaną współczesność dźwigając

Gwoźdźmi obłudy oraz zakłamania,

Co plują prawdzie i wartościom w oczy,

Minimalnego zaangażowania,

Co egoizmu miary nie przekroczy.

Miejsce to ciało oplata mackami

I się zaciska pytona strategią,

Wbija się w duszę jakoby zębami

Głupcami, którzy wiecznie pierwsi biegną,

A więzadłami w szczękach się rozciąga,

Istnienie homo sapiens połykając,

Przez co jak człowiek nadal człek wygląda,

Lecz ze zwierzęciem nawet nic nie mając.

Duszę się zatem w rdzewiejącej kuli,

Bo nie potrafię się zaadaptować.

Chodzę jak widmo w parcianej koszuli,

Które, że żyje, zaczyna żałować.

W związku z tym ruszam w bezkresne przestworza,

Pod masztem, który obłoki napina.

Kadłub opływa chlupocząca zorza.

Nieskazitelne piękno się zaczyna

Jakoby lądy nadal nieodkryte,

W cieniach i światłach rześkich się pławiące,

Pachnące mlecznym i pożywnym żytem,

Kwieciem dorodnym rozsianym na łące...

I w tej przestrzeni miłosnego splotu

Ziemi i Nieba zrośniętych łonami

Pod paralotnią beztroskiego lotu

Wolność podziwiam, machając rękami.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl