DZIŚ

Jedyne, co bym chciała dziś,

To zamknąć drzwi od środka

Zanim przebudzi się świt

I uniesie się powieka słońca…

Wpuścić kilkanaście płatków śniegu,

Przyprawić zmysły miodem i goździkiem,

Pozamiatać wszystko w biegu,

By z kawą w dłoniach wsłuchać się w ciszę

I na biegunach własnego świata,

Niczym w kołysce wczoraj i jutra

Patrzeć przez okno na pierz, który lata…

Bielą zastyga na kołnierzu futra.

Zapachy ogniem suszonej żywicy,

Co skwierczy, trzeszczy niczym stara płyta,

Plączą się z jodłą w glinianej donicy,

Która łańcuchem lampek jest spowita

I nic poza tym nie ma ładniejszego

W sennym obejściu drzemiącego domu…

Łyk czerwonego wina korzennego

Wprasza tęsknotę w gości po kryjomu

I szeptem budzi głosy zapomniane,

Szkicuje węglem uśmiechnięte lice…

Obok wspomnienia nagle przywołane.

Płomieniem świeca zagląda w źrenice

I zdałoby się, że wszystko już było,

Że gdzieś przepadło, nigdy nie powróci,

Że się nie spełni, co się nie ziściło,

Że gdzieś wygasło pośród dni i ludzi,

Lecz w jednej chwili zaczyna rozkwitać

Niczym kwiatami ozdabiane sady,

Nadziei blaskiem rozpoczyna świtać

I ścieżką marzeń wzruszenie prowadzi –

Tak w jednej chwili, bez przyczyn, po prostu,

Bez zapowiedzi, z niespodzianką w dłoni…

Stoję nad życiem i z zapisek mostu

Patrzę na czas, jak na stado koni.

Zamykam oczy, by się opamiętać,

By na powiekach poczuć oddech nieba…

Przyjdzie się kiedyś z doczesnością rozstać,

Wciskając w kieszeń okruszyny chleba.

Podniosę ręce, rozłożę ramiona

I nagie ciało wypręży się łukiem…

I pośród ptactwa, którym echo śpiewa,

Stopię się deszczem bezszelestnym pluskiem.

Dziś jeszcze jednak w sercu zapisuję

Wszystko, co stoi przede mną bezwstydnie,

A gdy się spełnię tę radość poczuję,

Że jestem tutaj mniej niż niepotrzebnie.

Dziś jeszcze jednak zatrzaskuję okna

I dom usypiam okiennic powieką.

W kominku tli się istnienia pochodnia

Choć w pomieszczeniach tańczy z ciszą przeciąg.

Siedzę wtulona w samotni pielesze,

Skroń wystukuje serca uderzenia.

Tym, że wciąż jestem niezmiernie się cieszę,

Choć wszystko obce, bo ciągle się zmienia.

Niewiele trzeba, by poczuć, że szczęście

Siedzi przy stole z kubeczkiem herbaty,

Grzejąc o kubek mrozem ścięte ręce

I świeżo pachnąc niczym polne kwiaty.