UWIELBIENIE

O, jakiż skarb to Boże Ty mój Drogi –

Mała ptaszyna, która dla mnie śpiewa,

Z dziwną ufnością skacząc mi pod nogi,

I choć z lekkością w górę się podrywa

Z tej odległości widzę upierzenie,

Co nicią lotek zaczesane błyszczy,

Bańki mydlanej mając namaszczenie…

Nie przypuszczałam, że sen mi się ziści,

Że będę tańczyć w parze z Twym stworzeniem,

Które zazwyczaj omija człowieka –

Tu krokiem tanga jak jednym istnieniem

Wiruję w parku, a ptak nie ucieka,

Lecz wiernie kreśli ze mną piruety,

Łebkiem na boki mi się przyglądając.

Ludzie nie widzą tych cudów, niestety,

Twego talentu w tym nie doceniając.

O, jakiż dar to Boże Ty mój Dobry –

Gołąb nad głową gałęzie przenosi.

Jakiż Ty jesteś dla mnie hojny, szczodry.

Natura sama o wdzięczność się prosi,

Patrzę więc za tym zawisłym gołębiem,

Który skrzydłami niczym w dłoniach wiosłem

Odepchnął błękit i usiadł na dębie,

Gruchając w liściach barytonu głosem,

A fala lotu akacje trąciła,

Z której się kwiaty niczym śnieg zsypały

I twarz mą, co się w niebiosa wznosiła,

Pocałunkami płatków obsypały,

Wiatru palcami odgarniając włosy,

Słońcem w zmrużone oczy zaglądając…

Ciebie uwielbia w tym człowiek, choć prosty,

W każdym detalu Stwórcę odkrywając.

O, jakiż skarb to Boże Ty mój Miły –

Pompony kwiatów jak wata cukrowa,

Garście motyli, które rosę spiły.

Wiankiem ich skrzydeł stroi się ma głowa,

A zmysł w słodyczy pławi się bezwstydnie,

Bowiem powstrzymać trudno jest łaknienie,

Kiedy w kielichach nektar, który kwitnie,

Kusi kroplami miodu powonienie,

Więc usta do warg rozchylonych pąków

Niczym do czoła tulę, błogosławiąc,

A na łodygach pełnych lila dzwonków

Pszczoły się tłoczą, Ciebie wysławiając,

Dlatego jedno mnie bólem nurtuje:

Jak można Boga w tym nie zauważyć?!

Świat chwałę Pana szumem wyśpiewuje,

Nic wszak bez Niego nie może się zdarzyć…

Jedynie człowiek – zawzięta istota

Brnie gdzieś na oślep w duszy zatracenie.

Zewsząd wypełza prostacka głupota,

Z piersi bluźniercze ze Stwórcy szydzenie.

Odchodzę zatem od tej licznej grupy

I w pojedynkę Twoimi śladami

Zdzieram kolejnych lat zniszczone buty,

Pojąc się Tobą – mymi wspomnieniami.

Niczego więcej nie pragnę, nie żądam

Prócz obecności Twojej Panie Boże.

W wdzięczności w niebo z miłością spoglądam –

Bez Ciebie nic mnie ucieszyć nie może,

Dlatego każdą okruszynę życia

Traktuję z wielką czcią i omodleniem.

Dumnie, odważnie wychodzę z ukrycia…

Ja – Twoje Panie z serca uwielbienie.