POGRZEB

Umarł Serek Bolek – mąż, ojciec piątki dzieci.

Niech światłość wiekuista nad nim Panie świeci.

Przez trzy dni leżał w domu pomiędzy świecami,

Wystrojony w garnitur, objęty kwiatami,

Z krucyfiksem nad głową i z różańcem w dłoniach.

Sen głęboki włos gładził na srebrzystych skroniach.

Wsi mieszkańcy do domu Bolka przychodzili

I się pieśnią żałobną, pacierzem modlili.

Dom się Bożym lamentem wypełniał w skupieniu.

Wspominało się Bolka dobrze lub w milczeniu.

Zapach świec się unosił w powietrzu kadzidłem.

Ksiądz zmarłego otoczył modłą i kropidłem.

Później chłopy przez okno wynosili trumnę.

Niebo nad ich głowami zdało się pochmurne.

O parapet trzy razy trumną uderzyli,

Na naczepę następnie trumnę ułożyli

Pośród kwiatów z wiązanek i wieńców z igliwiem.

Wiatr zawodził wokoło nad tłumem płaczliwie,

Żegnał bowiem natury miłośnika, piewcę,

Który chwalił przyrodę muzykalnym wierszem,

Który wspierał twórczością wsi Gospodyń Koło

I rozpieszczał we Związku młodzież na wesoło,

Więc w wdzięczności się drzewa nad nim pochylały

I za ludźmi modlitwy gałęzią szeptały.

W stronę Czarnej wyruszył korowód w żałobie,

W kapeluszach i w chustach czernił się na głowie,

A kto też mijał w drodze ten kondukt żałobny,

Jakby do stada kruków bliźniaczo podobny,

Zatrzymywał się w miejscu i przed trumną klękał,

Trzymał czapkę w swych dłoniach i krzyżem się żegnał,

A gdy sznur ludzi w czerni znikał za zakrętem,

Szedł przed siebie, ustami cedząc słowa święte:

„Wieczne odpoczywanie raczże mu dać Panie,

A światłość wiekuista ma nad nim czuwanie” –

Tak żegnano obcego, co do Boga wrócił

I który powstał z prochu,… i w proch się obrócił.

A tłum sunął żałobny kilometrów kilka,

Każda stopa, jak w ziemię powbijana szpilka,

Znaczy śladem modlitwy przemierzane metry,

Sypiąc pacierz, jak ziarno na świat, może setny.

Po godzinach dwóch może kondukt się zatrzymał,

Jakby oddech w pokorze przed Kościołem wstrzymał.

Matka Boża na Czarnej wszak Wychowawczyni

Nad umarłym gościny znak łaskawie czyni,

Do Sanktuarium Swego Bolka zapraszając

I Matczynym uściskiem do Serca wtulając.

Nabożeństwo się Święte śpiewem rozpoczęło,

Niebo jakby w Kościele ramiona rozpięło,

Sypiąc chórem Aniołów, co w górę się wznosił

I rękoma w modlitwie Miłosierdzia prosił.

Jakaś lekkość się nagle w nawach pojawiła,

Jakby duszę zmarłego Bogu zanosiła.

Wtem z Kościoła na cmentarz poszli żałobnicy.

Wiatr się błąkał lamentem w iglastej spódnicy.

Zawodziła natura w jesiennej goryczy.

Niebo lało kroplami rajskiej kropielnicy,

A w tym szumie, szeleście wszem rozgoryczenia

W pożegnaniu ksiądz bliskich, sąsiadów wymienia,

Wszystkim za ich obecność serdecznie dziękując,

W imieniu Bolesława ręce obściskując…

Żal się dziś we mnie budzi, bowiem nie szanują

Zmarłych, których mijają i ich ignorują.

Nikt się dziś znakiem krzyża nawet nie pokłoni,

A na oślep jakoby nieśmiertelny goni

Gdzieś przed siebie, klaksonem konwój przeganiając,

Pięścią ludziom w żałobie gniewnie odgrażając.

Wybacz im Dobry Panie – nie wiedzą, co czynią.

Pewnie przepraszać będą, gdy sami przeminą.

Nie miej im jednak za złe, daj im spoczywanie.

Niech światłość wiekuista nad nimi zostanie.