SŁOŃCE O WSCHODZIE

Na pniu brzozowym, co nagość swej bieli

Zasłania łuską ciemnego koloru,

Słońce promienie nieśmiało swe ścieli

Według znanego sobie tylko wzoru

I promieniami wplątuje się w liście,

Które wiatr pieści drżącym pocałunkiem,

A wśród gałęzi zaznacza srebrzyście

Nić pajęczyny ozdobionej piórkiem.

Na rzęsach trawy łzą rosy się szklącej

Sznurem bursztynu zdaje się rozpływać

I strużką złota z nieba się sączącej

Powoli zda się świat cały odkrywać,

A ptaki w falach przypływu jasności

Szczotkują pióra pod prysznicem światła,

Czerpiąc zachłannie radość z przyjemności

Jakby się bały, aby nie wygasła.

Kwiaty unoszą spojrzenia w błękity

Jakby spragnione miodowej słodyczy,

A wiatr jak ojciec miłością przeszyty

Płatki kielichów ich troskliwie liczy.

Wszystko się budzi i pręży do życia

Głaskane dłonią wschodzącego słońca.

Wychodzą cienie z nocnego ukrycia.

Złotem się ścieli promienność gorąca.

Zaparzam kawę i zastygam w oknie

Jakbym się chciała wtopić w świtu jasność.

Szyba od słońca świetlistego moknie,

Złota opiłki zbierając na własność.

Budzi się w sercu nadzieja wiosenna,

Natchnienie duszę kusi do latania,

Dzień mnie rozbudza, czeka noc bezsenna

Od słonecznego wschodem rozkochania.