NA CHWILĘ

Chciałabym się zapomnieć chociażby na chwilę,

Roztrzaskać niczym kropla o przydrożny kamień,

Rozprysnąć na miliony jak w tańcu motyle,

Zniknąć, wzdychając: „W rosę poranną mnie zamień…”

Nie chcę słyszeć ludzkiego dźwięku i odgłosu,

A jedynie szum wiatru i szelest listowia.

Deszczu palce czuć pragnę pośród moich włosów

I plusk wody, co sączy szeptem ciszy słowa.

Niech czas płynie, bo musi, lecz skromnym strumieniem,

Bez zbędnego wzdychania znużonych wskazówek,

Niech się wznosi nad ziemią błogim rozmodleniem

I zapachem wysłanych w przeszłości pocztówek.

Niech mnie echo opływa rozśpiewaniem ptaków,

A wiatr tuli w ramionach skrzydlatej świeżości.

Chcę się wtulić w róż dzikich delikatność płatków

I zapomnieć na chwilę o rzeczywistości.

Chcę odstawić gdzieś na bok krzyż, co łamie ramię,

Zdjąć obuwie i plecak pełen obowiązków,

Uspokoić mej duszy serca kołatanie

I powrócić do życia mojego początków.

Nie potrzeba mi ludzkiej dłoni w tym momencie,

Lecz samotni, co zmysły potrafi oswoić

I obudzić prostotą chwil prawdziwe szczęście,

Lęk, nerwowość milczeniem zbawiennie ukoić.

Chciałabym się oderwać na chwilę od ludzi,

Aby siebie odnaleźć tę szczerą realnie.

Mowa ciała potwornie mnie męczy i nudzi,

Gdy się do mnie tłum dziko wygłodzony garnie.

Chcę zostawić za sobą zgiełk, chaos i wrzawę,

Stukot kroków, wołanie żądań, oczekiwań,

Wirującą bezwstydnie beztroskę, zabawę

I bezmyślność wszelakich intencji, poczynań.

Pragnę chwili spokoju pod przystanią drzewa,

Wokół której lśni przestrzeń wręcz nieopisana –

To pragnienie wciąż we mnie narasta, dojrzewa,

Choćby chwila ta była pąkiem tulipana.