5-ta RANO

Otwieram drzwi na oścież balkonowych okien.

Wiatr żaglami firanek wpływa mi do domu.

Śpiewy ptaków się sączą życiodajnym sokiem,

Wchodząc w gości zuchwale, chociaż po kryjomu.

Siedzę z kawą w fotelu i zamykam oczy,

Rozpływając się zmysłem w każdej nucie śpiewu.

Cisza błoga wokół mnie bezszelestnie kroczy,

Głaszcząc trawy za oknem szumem swego trenu

I strącając z nich krople kryształowej rosy,

Która niczym klawisze drżących fortepianów,

Zda się dźwiękiem wplątywać w me zwichrzone włosy,

Budząc w duszy bezsennej partytury stanów,

Więc się zrywa pragnienie rozmarzenia we mnie

I na linii gałęzi z pięciokrotnym splotem

Zaznacza pamięcią nuty ptactwa bezczelnie,

Jakby je zagrać chciało w filharmonii potem.

Wtem się cienie rozmyły niczym przestraszone.

Ciemnozłotym się światłem rozciągnęła jasność…

Ptaki nagle zamilkły jakoby zalęknione,

Jakby słońce przejęło cały świat na własność.

Wtem na trawie się kruki w jutrzni rozmodliły,

Habitami piór czarnych błyszcząc tajemniczo…

Nagle!, z naw się zerwały i pod niebo wzbiły,

I… się echo zjawiło w skupieniu dziewiczo.

Kto nadchodzi, że nagle przestrzeń się stłumiła,

Pokurczyła w pokorze, w skromnej nieśmiałości,

Że w ramionach się własnych zamknęła, skuliła

Jak kochanka zraniona zdradą swej miłości?!

Kto się zbliża, że nagle światłość gdzieś zniknęła,

Smutną brwią się zmarszczyło nieboskłonu czoło?!

Skąd się nagle ta cisza w bezczelności wzięła,

Że się stało ponuro, choć było wesoło?!

Stoję w oknie i wzrokiem przesiewam obrazy,

Jakbym złota szukała nad brzegiem strumienia.

Jestem w duchu szczęśliwa, nie czuję urazy,

Chociaż wokół przedziwnie świat szybko się zmienia.

Dzień kolejny zaczynam ze słodyczą serca.

Kubek pusty odkładam i wersy spisuję

W przekonaniu, że wcale nie byłam w nich pierwsza,

Ale one, a ja się… w wersach odnajduję,

Rozpoznając w nich oczy, usta, szkice zmarszczek,

Przyglądając się sobie jakoby w zwierciadle.

Dusza moja przemawia szelestami kartek,

Odlatuje jak kruki – w każdym słowie.., nagle!