NA SPOTKANIE

Wciąż każdym krokiem na spotkanie z Tobą

Tnę wstążki ścieżek na drobne kawałki,

Przechodząc w czasie z podniesioną głową

Bez walizeczki, plecaka czy siatki,

Bez czekoladek, kwiatów, albo wina,

Ale z radością i miłością w sercu

Jak prosta, zwykła i szczera dziewczyna,

Co pajęczyną zda się na Twym ręku.

Nie mam za wiele by Cię czymś ucieszyć –

Tylko świadomość, że Ciebie zobaczę

I że się muszę dziś ze wszystkim spieszyć,

Więc ze wzruszenia cieszę się i płaczę.

Mogę wyruszyć w podróż nawet teraz.

Ma ekscytacja przypina mi skrzydła.

Czekałam na to spakowana nieraz,

Ale codzienność chwytała mnie w sidła.

Wewnętrzny spokój i ducha ugoda

Na zegar patrzą z oka przymrużeniem.

Swą dłoń mój anioł na pewno mi poda,

Aby próg minąć z bezpiecznym wytchnieniem.

Mam tylko jeden dylemat dręczący –

Kolana zbite, łokcie podrapane,

Oczy łzawiące, jak i nos siorbiący,

Usta słowami krwiście podrapane.

Nie mam sukienki, bucików błyszczących

Czy kapelusza ze lśniącą kokardą,

A pod obcasem grunt grzechu ciążący

I ciężar dłoni podawanej hardo.

Czy taką córkę w chodakach za dużych

Przyjmiesz mój Panie i wybaczysz wszystko?

Mnóstwo trudności doznałam w podróży,

Na boso biegnąc przez życia ściernisko

I chociaż chciałam być zupełnie inną,

Lepszą, ładniejszą i nie byle jaką ,

To jestem słabą, mizerną i winną,

Istotą zwykłą i po prostu… taką.

Chciałam się jakoś schludnie przygotować

Na to spotkanie z Tobą, dobry Panie,

Żeby nie musieć twarz w swych dłoniach chować,

A mimo wszystko wstrętne mam ubranie.

Nie godna jestem by spotkać się z Tobą

W brudnych rajstopach, w spódnicy podartej,

Lecz idę prężnie z podniesioną głową,

Bo nie odrzucisz Swej córki upartej,

Ojcowskim gestem wtulisz mnie w ramiona,

Pocałunkami poukładasz myśli.

To nic, że ciało powolutku kona,

Gdy duszy szczęście na jawie się wyśni.