LOSIE MÓJ

Stanąłeś w progu jak gość nieproszony,

Bez zapowiedzi, jak i bez pukania.

Widzę, żeś drogą potwornie zmęczony

W strzępach brudnego od kurzu ubrania,

Więc ci nie mogę odmówić gościny,

Bo żal się we mnie wzbiera niezmierzony,

Gdy widzę gorycz twej cierpiącej miny

I żeś samotny, przez innych wzgardzony.

Usiądź przy stole zrobię ci herbaty,

Posilę nieco strawą z mego garczka.

Widać żeś przeszedł niezmierzone światy

I że za tobą jest ciężka tułaczka.

Siądźże spokojnie i nie bój się proszę.

Niczego tobie wytykać nie będę,

Choć to przez ciebie trudny żywot znoszę

I z dnia też na dzień w bezsilności więdnę.

Nie mam sumienia, by ciebie przegonić,

By precz! gdzieś posłać przekleństwa chłostaniem.

Nie chcę wszak z ciebie łez żałości ronić

Lub i zadręczać moim narzekaniem.

Na nic się zdała twa podłość, złośliwość,

Na nic intrygi, knucia uszczypliwe

I w codzienności twoja uciążliwość

Czy zachowanie, najmniej!, niegodziwe;

Lecz na ten moment zostawmy to wszystko,

Co nas odróżnia i dzieli potwornie.

Współczucie we mnie wzbudziło się iskrą

I znieść nie mogę, że drżysz nieprzytomnie.

Pokroję ciasto z rabarbarem w miodzie,

Szaszłyków tłustych na talerz ci włożę

I nie pozwolę byś ruszył o głodzie,

I do nieszczęścia ręki nie przyłożę.

Niech chociaż jedno będzie z nas spełnione

I niech choć jedno trwa w słodkiej radości,

Bo moje serce smutkiem poruszone,

Skłania mnie przeto do tej życzliwości.