PRÓG

Niby nic szczególnego…

Kolejny zwykły dzień, przebudzenie,

Poranna kawa i coś słodkiego,

Za oknem śpiące jeszcze milczenie

I zegar, który odmierza ci czas,

I przypomina o wyjściu z domu,

Choć noc pochłania drzemiący wciąż świat

I nie pozwala zbudzić się nikomu.

Przekraczasz próg mieszkania,

Znikasz w ciemnościach gęstego świtu

Bez zgiełku, tłumów, bez zamieszania

I jak kartki czystego zeszytu

Cały ten świat zmysłami pochłaniasz,

Pojąc duszę do nieprzytomności.

Z niczym nie walczysz i się nie wzbraniasz

Zachłanny na łyk porannej radości…

Idziesz wiernie przed siebie

Z tym samym bagażem obowiązków,

Ten sam szlak zdartych kroków cię wiedzie

Do tych samych zakurzonych kątów

I niby wszystko było tak samo!...

Rozstanie o smaku serdeczności

Jak każdego dnia zawsze co rano,

Bez wyrzutów, gestów uszczypliwości,

Ale już nie wróciłeś…

Zniknąłeś jak mgła skruszona słońcem;

Że odejdziesz – nic mi nie mówiłeś.

Świt był naszym początkiem, nie końcem,

Lecz inaczej się w życiu zadziało.

Zostawiłeś po sobie powietrze,

Które wciąż będzie tobą pachniało,

Budząc w tęsknocie me łkające serce.