WIECZÓR

Zatrzymały się zegara wahadła

I wskazówki zamarły jakby w strachu.

Cisza obok z lampką wina usiadła,

Przesiewając przez palce perły piachu.

Z gramofonu trzask unosi się senny.

Płyta niemo wiruje jak w obłędzie,

A gwiazd blask wtapia w okna się bezcenny,

Mieniąc się srebrną łuską niemal wszędzie.

Głowa moja jak kropla na kanapie

Spływa w dół pod ciężarem zamyślenia,

W sieci rzęs wzrokiem świateł płatki łapię,

Płynąc hen ławicami rozmodlenia.

Moja łódź – ta na której się unoszę –

Płoszy wód elastyczne jej pierścienie.

Ręce swe w stronę nieba ufnie wznoszę

Jakbym chciała złowić w dłonie swe promienie.

Przestrzeń drży jak muśnięta wargą wiatru.

We mnie zaś wypłoszona myśl jednaka,

Aby dziś się uważnie przyjrzeć światu –

Ujrzeć go z wysokości lotu ptaka.

Jestem więc zostawiona sama sobie

W czterech ścianach z kroplą wina na ustach,

Ze skrzydłami niczym z wiankiem na głowie,

Z samotnością, co wydaje się głucha.

Wdrapuję się po wahadłach zegara

Na wskazówki, które drzemią w bezruchu.

Moje ciało całe życie się stara,

By pozostać beztroskie w lekkim duchu.

Niech na dłużej zostanie ze mną wieczór,

W którym wszystkie wspomnienia towarzyszą

Mej pamięci i staroci na przekór,

Aby zawsze szczęśliwą być mi przyszło.

Ciskam w kąt wyniosłymi potrzebami,

Które na co dzień mnie mrzonką zwodziły.

Teraz, kiedy życie dawno za nami,

Na wspomnienia właśnie gromadzę siły.