DRZEWO

Jestem niczym drzewo, któremu wiatr

Zostawił kilka purpurowych łez,

Któremu nie sprzyja złowróżbny czas,

W którym zastyga życiodajny zew.

Jestem jak drzewo na pustkowiu dni

Wrośnięte w niebo żebraczym gestem,

Które o wiośnie nieustannie śni,

Bezlistnie krążąc w przestrzeni szeptem.

Jestem jak drzewo, w którym nie ma już

Żywicznych soków słodkiej młodości,

Które bezradnie wzdycha echem: „Cóż…”,

Trzeszcząc konarem jak workiem kości.

Jestem tym drzewem, co nadaje się

Do podtrzymania ognia w kominku.

Pode mną siedzi przykurczony cień,

Szeleszcząc kartką w mym pamiętniku.

Niebawem po mnie pozostanie pień,

A na nim linie papilarne lat.

Przeminę niczym nieistotny sen,

Którego nawet nie wspomni już świat.