NASZE ŻYCIE...

Nasze życie przemija

Jak obłoki gnane przez wiatr już spóźniony.

Prawda zda się niczyja,

Gdyż nie wydaje się ktokolwiek zmartwiony.

Wszystko toczy się rytmem

Jakoby wieczności, co spadła na ziemię.

Śmierć zakrada się sprytem

Ignorowana przez przyszłe pokolenie.

Nie mamy żadnych wpływów,

Chociaż pragniemy wierzyć, że jest inaczej.

Jak ptaki w akcie zrywów

Chcemy odepchnąć się od ziemi, co płacze,

Ale mimo podskoków

Wciąż jesteśmy przyklejeni do podłoża.

Niewiele ma uroków

Codzienność rozbita przez kręte rozdroża.

Pędzimy gdzieś w amoku

Niczym chmury przesuwane po błękitach,

Nie dorównując kroku

Przyszłości, co tajemnicą jest spowita,

I usychamy w ciszy

Jakby przez nikogo niezauważeni…

Nikt o nas nic nie słyszy

Jakby nas nie było na mapie przestrzeni,

Tyle więc zostawimy,

Czego się natchnieni wręcz nie spodziewamy,

Pewni, że coś stworzymy,

A nieświadomi, iż pełno złudzeń mamy.

Bez nas się czas potoczy

Tym samym torem, którym nam towarzyszył,

I odwracając oczy,

Nie wspomni o nas, by nie zakłócać ciszy.