MOJE OCZY...

Moje oczy, którym światła promienności

Zazdrościło niepoprawnie nawet słońce,

W których czarnej i bezdennej głębokości

Odbijało się gwiazd setki i tysiące…

Moje oczy z kroplą bursztynu, pirytu

Cargą rzęs oprawione jak tatarakiem,

Lśniące kredowymi kartkami zeszytu,

Niezdolne napoić ciekawości światem.

Moje oczy, co sięgały za horyzont,

Co wzbijały się do lotu niczym ptaki.

Moje oczy,… którym dzisiaj tylko przyszło

Widzieć obraz monotonny i nijaki,

Które płowe się zrobiły w swej szarości,

Po omacku się snujące za miłością.

Moich oczu już mi chyba nie zazdrości

Nawet księżyc, co się srebrzy swą skromnością.

W moich oczach oceany samotności

Z bladym światłem tej tęsknoty, co w nich mieszka

Zdają patrzeć się przed siebie w strach nicości

Przerażone od ciemności, co je czeka.

Moje oczy jak lampiony na werandzie

Przedzierają się z trudnością przez powoje,

Jak wygasłe, niepotrzebne już latarnie

Odbijają światło duszy i nastroje.

Nikt w me oczy nie zagląda z serdeczności,

Nikt w nich bowiem nie dostrzega nic pięknego.

Kiedyś były galaktyką namiętności

I żywiołem intelektu płomiennego.

Dziś już nie są drogocennym kaboszonem,

Lecz krzemieniem w bruzdach ziemi porzuconym.

Choć w nich tli się jeszcze życie nieskończone,

Czas się zdaje tylko żarem przygaszonym.

Moje oczy jak jeziora melancholii,

Łez, co błękit odbijają nieba szklany

Zamykają się opornie i powoli.

Wzrok z ich źrenic jest brutalnie wyrywany.

Śmierć zaciągnie kiedyś płytę moich powiek.

Wrzosem rzęsy się pokruszą snem głębokim.

Dobrej nocy – moim oczom szeptem powiem

I uniosą mnie na dłoniach swych obłoki.