OBJAWIENIE

Kiedyś poniosą mnie kare konie

O skrzydłach, które z grzbietu wyrastają.

Wiatr rozłoży palczaste swe dłonie,

W przestrzeń konie, niczym ptaki ,puszczając.

Kiedyś ciało na płatkach różanych

Będzie wznosić się w niebiosa z łoskotem

Latawcem motyli kołysanych

W kokardach światła haftowanych złotem.

Kiedyś pęknie ta nić grawitacji,

Która powojem me stopy oplata,

I w obłokach najdzikszych fantazji

Będę śnić pod żaglem z babiego lata.

Kiedyś zegar zatrzyma się w biegu

I raz na zawsze zamilkną wskazówki,

I dobije ma tratwa do brzegu,

A w deszczu gwiazd się posypią pocztówki.

Kiedyś straci wszelakie znaczenie

Rzeczywistość, która była bezcenną,

Iskrą z ognia się stanie istnienie,

A rok jedynie minutą mizerną.

Kiedyś echo zatrze ślad odgłosów

I głuchoniema zbudzi się codzienność,

Na rozdrożu różnorodnych losów

Staniemy wszyscy w grupie niczym jedność

I w źrenicy, co prawdą spogląda

I w ludzką duszę się wtapia spojrzeniem

Sprawiedliwość zapłaty zażąda –

Kiedyś szczerość swe ujrzy objawienie.