CYKANIE

Mówią wszem, że mży obficie mimo słońca,…

A tu Pot wyciska tylko skroń gorąca,

Co chyli w bólu głowę u ramion Krzyża,

Która spragnionym kwiatem do stóp się zniża,

Więc zatrzymuję się w żalu i pod Krzyżem

I w Twych perłach Potu jakoby pod ryżem

Sypanym hojnie młodym w błogosławieństwie

Zanurzam duszę Panie w Twoim Męczeństwie.

Mówią wszem, że pada dużymi kroplami,…

A to Krew Twa płynie sączona ranami,

Które to purpurą Ciało zasłaniają

I przed nagością cierpieniem okrywają,

A każdy Krwi koral w bezdźwięcznej pokorze

Jak westchnienie prosi: „Wybaczże im Boże,

Bowiem nie wiedzą bezmyślni, co też czynią”… -

Każda rosa Twej Krwi dla mnie jest świątynią.

Mówią wszem, że leje i mocno zacina,…

Lecz tego deszczu w łzach Twoich jest przyczyna,

Którymi się topią Twe zmęczone oczy,

Gdy życie w piersi ostatnie tchnienie płoszy,

Więc swe spojrzenie wznoszę w twarz Twoją Panie…

Płaczem Twym nasiąka nędzy mej ubranie,

Skórę mą nawilża Serca Twego łkanie,

Gdy chwieję się trzciną w błocie na kolanie.

Mówią wszem, że wieje wręcz niemiłosiernie,…

A to Twoje płuca wzdychają mizernie

Jak bezbronny motyl w zaciśniętych dłoniach,

Który to zdradza się pulsem na Twych skroniach,

Więc sploty ramion ku Krzyżowi wyciągam

Z Tobą chcę być – o to proszę, tego żądam

Z wielką wdzięcznością, ale i z zachłannością,

Boś Ty jest mym sensem i moją miłością.

Mówią z ulgą, że już się wypogodziło,…

A to Twoje Ciało życie opuściło

I jak żagiel pełen wiatru bezpłodnego

Jest na Krzyżu cieniem Syna Człowieczego,

A ja uśpiona z tym Krzyżem Twym w objęciach

Tylko przy Tobie czuję Panie smak szczęścia

I w Tobie – Nadziejo widzę przyszłość moją,

Więc zmysły we mnie niczego się nie boją.

Jestem pod tym Krzyżem z Twoją Krwią we włosach

Z obrazem Twego cierpienia w moich oczach,

Ze łzami Twymi na mych rzęsach drżącymi,

Z dłońmi na Twych stopach spoczywającymi.

Nie chcę odejść, nie chcę Cię Panie zostawić,

Aby w beztroskiej wygodzie móc się pławić!

Pod tym Krzyżem jak pod drzewem pełnym cienia

Pragnę szukać w trudach znoju ukojenia,

Tulże mnie w Swym Sercu Boże mój i Panie!,

Bo w Nim mego serca słychać kołatanie.

Jestem więc zegarem w Zegarmistrza dłoni,

W którym budzisz życie niczym stado koni.

Bez Ciebie ucichnie serca me cykanie,

Czas ofiarowany smakować przestanie,

Niebo się powieką ciemności przymruży

I sens się zatraci mej tutaj podróży,

Więc noś mnie w Swym Sercu Panie mój i Boże!

W Tobie i przy Tobie zniszczyć mnie nie może

Żadne upokorzenie i poniżenie,

Które w Twym cierpieniu ma sens i znaczenie.

Nikt tego nie pojmie i nikt nie zrozumie,

Kto Ciebie Panie szczerze kochać nie umie,

Kto na Ciebie patrzy oczami szydercy,

Kto o Tobie mówi ustami prześmiewcy.

Ten zaś Cię miłuje, kto ma Krew Twą w żyłach,

Kto Twych śladów szuka w doczesności pyłach,

Kto Twoim oddechem swe płuca ożywia,

Kto pod Twoim Krzyżem bardzo często bywa.