PORZĄDKI WIELKANOCNE

Puchem kwiatu drzew gałęzie się przyozdabiały,

Gdy kobiety tynk gliniany domów wybielały

Wapnem, którym ściany wewnątrz również odświeżały

A na płotach pościel z łóżek rzędem wywieszały.

Okna myły do przezrocza aż śnieżność firanek

Biły w oczy niczym z koron haftowany wianek.

Na fajerach gary z pokryw wzdychały bigosem,

A jajeczka zieleniały pod zbóż świeżym włosem.

Pod sufitem w spiżarenkach wisiały wędliny.

W dzbanach wodę piły hojnie świeże borowiny.

Stoły pełne były babek drożdżowych z rodzynkiem,

Mięso w piecu rumieniało majerankiem, kminkiem;

A na drodze przy bajorach wiosennych roztopów

Pełno dzieci się bawiło bez zwad i kłopotów.

Gęsi obok się kąpały, pióra wyczesując

I gęganiem dokuczliwym dzieci przekrzykując.

W progach przestrzeń doprawiona rzeżuchą pęczniała,

Chlebem z pieca świeżo wziętym rozkosznie pachniała…

Na kredensie bazie w rządku z polnymi ziołami

Zaplatane były również z suchymi kwiatami

Na kształt palmy, co w niedzielę będzie poświęcona

I Pańskiemu Zmartwychwstaniu symbolem znaczona.

Wszystko wokół się darzyło Świąt tych Wielkanocnych

W dobrodziejstwa i radości niezwykle owocnych.

Wieczór pachniał kroplą rosy, poszwą krochmaloną,

Płomieniami, co buchały kuchnią rozpaloną.

Za oknami stokrotkami mieniły się łąki,

Jakby gwiazdą rozświetlone śnieżnobiałe pąki.

Trudno dzieciom było zasnąć w spokoju bez marzeń,

Kiedy wokół się kłębiło od świętych zdarzeń.

Wieś w szacunku do tej Nocy Wielkiej się budziła

I dlatego proste rzeczy z wdzięcznością czyniła.

Gdzież podziała się tradycja tej wsi bogobojnej,

Wobec Boga i człowieka niezwykle pokornej?

Tęskni bowiem dusza za tym, co w niej było święte,

Ale dzisiaj dla potomnych wstydliwie przeklęte.

O!, Wąsoszu pod sosnami ukrytym przed światem

Również w ciebie się zakradły pragnienia pstrokate.

Rażą pustką drogi, domy płoną samotnością,

A wspomnienie na podwórka zagląda z przykrością.

Chciałoby się biel tych domów zobaczyć w zieleni

I bajora po roztopach w kałużach promieni,

I usłyszeć radość dzieci zlaną z gęsim krzykiem,

Poczuć przestrzeń, która kusi chrupkim podpłomykiem.

Chciałoby się usiąść wspólnie przy świątecznym stole

I zobaczyć za oknami zbożem drążące pole,

Poczuć w barszczu na kiełbasie czosnkowość zakwasu,

I powrócić do tych prostych, ale pięknych czasów.