NA PLOTECZKI I PLOTUCHY

Staropolskim obyczajem

Każda wieś ma swego ducha,

Który pod oknami staje,

Tam usłyszy, tu podsłucha;

Później poprzez pola biegnie,

Wyprzedzając wiatr i echo,

Niesie plotki niemal wszędzie

Z złośliwością i z uciechą.

I w Wąsoszu znam tych duchów

Kilka, albo kilkanaście,

Które mimo złego słuchu

Sieją bzdury, kłamstwa, waśnie,

A z tych wszystkich jedna taka –

W tej dziedzinie wręcz czempionka –

Widzi wszystko z lotu ptaka,

Zaglądając do przedsionka

Sąsiadowi i sąsiadce

Z ciekawości zachłannością,

Aby zebrać informacje,

Które głosi wręcz z podłością.

Później do kościoła pędzi,

Zasiadając przed ołtarzem.

Zad ją szczypie oraz swędzi.

Bada okiem wszystkie twarze

I pacierze odmawiając,

Między „Mario pełna łaski”,

Wzrokiem wścibskim zaglądając

W kąty, w których słychać trzaski,

Nie usiedzi w spokojności,

Ignoruje Pana Boga.

Pod namową ciekawości

Snuje baje chłonna głowa,

Która później wbrew modlitwie:

„Odpuśćże nam nasze winy”

Tu niezgodą i tam sypnie

Z przyjemnością, bez przyczyny.

Podczas nocy jak ikona

Okolicę patroluje.

Owal kreśli jej zasłona,

Która lekko ją maskuje.

Rankiem zaś przed swoim domem,

Dbając niby o donice,

Spacerując z telefonem,

Zerka w spodnie, pod spódnice,

Więc nie przejdziesz bez lustracji

Obok domu strzeżonego

I bez żadnej prowokacji

Nie unikniesz również tego,

Aby zostać bohaterem

Szekspirowskich sztuk dramatu,

Które w plotach, co nieszczere,

Głosi baba wścibska światu.

Choćbyś został partyzantem,

W konspiracji życie pędził,

Staniesz się jej plot brylantem

Bez swej zgody i spowiedzi,

I wbrew woli swej człowieku

Będziesz gnany po chałupach,

Bo ta baba mimo wieku

Tu usłyszy, tam podsłucha,

Tu dołoży, tam rozwieje,

W tym zaostrzy sytuacje,

Później famę wszem rozsieje,

Podszczypując prowokację,

Czerpiąc radość z ludzkiej krzywdy,

Siebie głupią pocieszając,

Raniąc, niby ostrzem brzytwy,

Swym jęzorem wciąż paplając.

Wszyscy wokół dość już mają

Opowieści jej baśniowych,

Więc w swych domach się chowając,

Chcą uniknąć słów niezdrowych,

Ale ona mimo tego

W bezczelności wyćwiczona

Od jednego do drugiego

Wchodzi wszędzie jak proszona.

Wieś zmęczona ploteczkami

Nawet gazet już nie czyta,

Zniesmaczona intrygami

Oburzeniem cicho zgrzyta.

I nie znajdziesz pośród tłumu,

Co by znalazł tę sposobność,

By jej dotrzeć do rozumu

I uciszyć w sercu podłość.

Sam Bóg w Niebie z bezradnością

Dłonie Swe rozkłada w smutku,

Brzydząc się jej zawziętością,

Treścią plot jej przykrych skutków.

Biegnie przez wieś niczym łania

Wścibska baba z oszczerstwami.

Wiatr rozdziera jej ubrania.

Jest jak wiedźma, co czarami

Wieś calutką deformuje,

Karmiąc wszystkich ploteczkami,

Bo nikogo nie szanuje

I zatruwa lud kłamstwami.

To dlatego z tej przyczyny

Wrze społeczność intrygami,

Więcej wiemy i widzimy,

Nie badając sprawy sami.

Nikt tej baby znieść nie może,

Nikt zaradzić jej nie umie,

Więc - „Uchowajże nas Boże” –

Prośba zgodna płynie w tłumie –

„Od tej zmory, utrapienia,

Co nas dręczy, jadem truje!” –

W Bogu szuka lud zbawienia.

Baba mimo to plotkuje.

Tak, jak widać, być już musi,

Że żyć trzeba obok baby.

Póki coś jej nie udusi,

Będziem pionkiem jej zabawy.