KIMŻE...

Kimże ja jestem Panie jeśli nie motylem,

Którego trzymasz w dłoniach, by czuł się bezpiecznie,

Jeżeli nie mizernym na sandałach pyłem?!...

Ty mnie udoskonalasz i dajesz żyć wiecznie.

Kimże ja jestem Panie jeśli nie grzesznikiem,

Któremu iść przy Tobie często niewygodnie?...

A Ty mnie mimo wszystko dajesz być świecznikiem,

Rozpalając Swym Sercem jakoby pochodnię.

Kimże ja jestem Panie jeżeli nie cierniem,

Który się w skroń Twą wbija, myśli niepokoi,

Jeśli nie biczem, który tnie skórę bezczelnie

I Twoją Krwią Najdroższą żądze złości poi?!

Kimże ja jestem Panie jeśli nie strapieniem,

Co Cię zadręcza stanem bólu bezsenności?!

Kimże jestem jeżeli nie w ręku kamieniem,

Którym tłum chciał połamać Twe Najświętsze kości?!

Kimże ja jestem Panie jeżeli nie krzyżem –

Jednym z wielu drzazg, które na ramionach dźwigasz,

Jeśli nie (jednym z wielu) nienawistnym Żydem,

Któremu Swą Miłością codzienność obrzydzasz

I który się domaga jak hiena Krwi Twojej,

Zwalniając Barabasza łaską tolerancji?!...

Każdego dnia łzy Twoje lekkomyślnie trwonię

Jakoby liście w wróżbach zerwanej akacji.

Kimże ja jestem Panie jeśli nie Judaszem,

Który Ciebie przyjmuje z intencją nieczystą?!...

Świat widzi tę obłudę i nad ludźmi płacze,

Bo pycha dusze zwodzi w głębinę ognistą.

Kimże ja jestem Panie jeżeli nie gwoździem,

Który Twe dłonie, stopy przebija z lekkością?!...

A Ty pomimo wszystko wołasz do mnie: „Chodźże”,

Rozkładając ramiona troskliwą Miłością.

Kimże ja jestem Panie i czym zasłużyłam,

Że całujesz mą głowę – robaczywe jabłko,

Że całujesz me ręce, którymi Cię biłam,

Że całujesz me usta, co bluźniły gładko?!

Kimże ja jestem Panie i co uczyniłam,

Że mi moją nienawiść Miłością odpłacasz,

Że choć katem dla Ciebie jestem, jak i byłam,

Ty się do mnie jak Ojciec do pociechy zwracasz?!

Kimże jestem i czemu pięknym za nadobne

Złym mi nie wynagradzasz, a koisz, pocieszasz,

I do czego to wszystko wszak bywa podobne,

Że cokolwiek nie zrobię, za mną tęsknisz, czekasz?!...

Wstyd mi Panie, że Ciebie tak bardzo zraniłam,

Że przeze mnie wciąż cierpisz, w krwawym pocie szlochasz.

Na Ofiarę Miłości Twej nie zasłużyłam,

A Ty pomimo wszystko tak bardzo mnie kochasz.

Wdzięczność czuję ogromną wszak z Twojej wierności

I wzruszeniem ma dusza napełnia się cała.

Chciałabym mieć Twą zdolność Panie do Miłości,

Abym siebie i innych tak jak Ty kochała.