MATKO MOJA...

mojej mamie Zosi

Matko moja z rękoma, które trud opisał,

I z oczami, się w które wdzierała bezsenność.

Świat o matce tak wiele dobrego usłyszał,

Lecz nie dała posłuchu temu Twa codzienność.

Matko moja z samotnym, bolejącym sercem,

Z bagażami pomyłek, błędów i emocji.

Moje życie pomimo tego było piękne,

Więc nie troskaj się więcej, usiądź i odpocznij.

Nie jest ważnym, że między nami było różnie,

Że nierzadko się nasze charaktery tarły.

Wiem, że zawsze pragnęłaś postępować słusznie,

Lecz się wszelkie intencje Twej woli wyparły.

Wylałyśmy łez zdroje i przeszłyśmy wiele.

Ten zrozumie, kto obtarł stopy twardym brukiem.

Otaczało nas grono w zamysłach nieszczere.

Los wyrzucał nas z domu nieraz z wielkim hukiem.

Trudno zatem pamiętać nieporozumienia.

Dusza moja wdzięcznością do Ciebie goreje.

Wszystko wokół przemija i w obce się zmienia

A doczesność złośliwie się nam w oczy śmieje,

Ale nic to Najmilsza ze szronem na skroni.

Moja miłość do Ciebie przekroczy wieczności.

Choć czas w swej zawziętości złowróżbnie nas goni,

Nie odbierze nam nigdy więzów tej miłości.

Matko moja z błękitem w błyszczących tęczówkach,

Z marzeniami, co płoche w przestrzeń uleciały,

Nie nadąża za sercem w mej dłoni stalówka,

Umysł w swojej próżności robi się zuchwały –

Trudno wyznać jest bowiem, co do Ciebie czuję.

Niechby Tobie pod nogi gwiazdy pospadały,

Wszechświat w tańcu radości dokoła wiruje,

A w przestrzeni woń kwiatów niesie wiatr zuchwały,

Lecz i to jest za mało by wyrazić Tobie,

Jaką jesteś osobą w mym życiu wspaniałą.

Żadne gesty, chociażby w największej ozdobie

Nie wyrażą przenigdy, co by serce chciało.

Bogu wdzięczność i chwała!, że Ciebie wymyślił,

Że Twoimi rękoma jak skrzydłem otoczył

I że Miłość w osobie Twej szlachetnej ziścił,

Że Go widzę, wpatrując się wszak w Twoje oczy.

Matko moja wspaniała i najukochańsza

W każdej mojej minucie wciąż wspominam Ciebie,

W Twej intencji zmawiając pacierze różańca,

Widząc Twoje oblicze na słonecznym Niebie.