GORZKA HERBATA

Przechodzisz przez pokoje cieniem drzew za oknem.

Szum wiatru naśladuje barwę twego głosu.

Błądzę za tobą zawsze wciąż tęskniącym wzrokiem.

Chcę ujrzeć twarzy kontur w zwierciadle twych oczu,

Lecz nic nie mam prócz wspomnień twojej obecności…

Odtwarzam więc najmniejsze ujęcia pamięci.

Smakuję w gorzkim żalu nasz posmak miłości,

Dziś cierpiąc tak, jakbyśmy zostali przeklęci.

Nie ma ciebie już przy mnie w zwykłej codzienności.

Rozszarpano me serce tym bólem rozstania.

Wegetuję z dnia na dzień kątem w samotności,

Wyczekując przez niebo naszego spotkania.

Zdaje mi się, że słyszę wciąż twoje westchnienia,

Szelest kartek lektury, którą się karmiłeś,

Więc zapadam z ufnością w ten moment istnienia,

Czując ciepło twych dłoni, w których mnie tuliłeś…

Nie jest dobrze, nie będzie tu nigdy bez ciebie.

Nie mam komu powierzyć sekretów mej duszy.

Każdy moment przy tobie niczym okruch w chlebie

Zaspakaja głód serca zanim ten się wzruszy.

Siedzę sama na progu naszego mieszkania

Z kubkiem zimnej herbaty o liściach goryczy

I tęsknota mnie tylko ramieniem osłania,

Kiedy zegar na ścianie me minuty liczy.

Osłodziłam mój wywar herbaty wieczornej,

Lecz bez ciebie ma posmak żalu i rozpaczy.

Chłodzę usta wywarem duszy nieprzytomnej,

Której został po tobie ten żywot tułaczy.

Staram się jakoś wkupić w łaski codzienności,

Aby trochę oswoić tęsknotę za tobą,

Lecz nie sposób zastąpić tej naszej miłości,

Nic wszak dla mnie już nie jest skuteczną osłodą.

Tak już chyba zostanę z kubkiem mej goryczy,

Wypatrując na niebie wschodzącego słońca.

Nikt prócz nas tu i teraz się dla mnie nie liczy.

Muszę jakoś dociągnąć do swojego końca,

Muszę jakoś dopłynąć do brzegu, by powstać,

By się wreszcie wynurzyć z toni mej tęsknoty.

Nie chcę długo na ziemi bez ciebie pozostać.

Nie znajduję do życia przyjemnej ochoty.

Z tobą pragnę w milczeniu napić się herbaty,

Gdyż przy tobie na pewno poczuję smak miodu.

Niech się wreszcie połączą nasze wspólne światy

Tak, jak kiedyś kochany przed laty, za młodu.