AKT SKRUCHY

Taka mnie wdzięczność Panie mój wezbrała

Za te westchnienia ciszy za mym oknem,

Za to, że wojna się nie rozpętała

I że podziwiać Ciebie mogę wzrokiem,

Bo kiedy głowę tuląc do poduszki,

Wyobraziłam sobie grad nalotu

I wokół zgliszcza, a w nich w krwi paluszki

Sterczące w niebo jak sztachety płotu,

Wtem spokój serca nagle zakołatał,

Lęk przeszył ostrzem miecza na wskroś ciało,

Duch mój w konwulsji rozpaczy zapłakał,

Bo wszystko w bólu bezradnie konało.

Mogłabym w progu startych fundamentów,

W chmurach popiołów, kurzu, jak i prochu

Trzymać w objęciach odłamki fragmentów

Kogoś bliskiego, kto spał przy mnie z boku;

Mogłabym przecież mieć otwarte rany

I pleśń na ustach obłędu i strachu,

I żywot podły, bo przecież niechciany,

W stercie zgnilizny pod plandeką łachów;

Mogłabym karmić się śmierci oddechem

Chłostana wiatru straszną bezwzględnością,

Wciąż uciekając przed sobą z pośpiechem,

By się nie zmierzyć z dziką brutalnością…

A dzisiaj wstaję z kryształkami soli,

Które wzruszeniem z oczu popłynęły,

Bo za oknami błogi spokój stoi…

Skąd więc się we mnie te obawy wzięły?!...

Chyba przenigdy o tym nie myślimy

Jakby nic złego nam się móc nie stało

I w bezdźwięczności wiecznie się budzimy

Jakoby wszystko nam się należało

I tym bezczelnym aktem zagrabiamy

Świat, który naszą zdaje się własnością,

Pewni, że sobie wszystko zawdzięczamy,

Do szpiku kości przegnici oschłością.

A, przecież starczy iskra wyobraźni,

Ażeby ujrzeć, co dziś posiadamy

I aby straty doświadczyć na jaźni,

Poczuć cierpienie, gdy w żalu konamy –

Wówczas na pewno w nas pokora wstanie,

Wdzięczność za wszystko, co było banalne.

Wybacz nam podłość ukochany Panie,

Ten kamień serca – to niewybaczalne.

Wybacz i pozwól nadal żyć spokojnie,

Choćby ubogo, prosto, niewidocznie.

Nikt z apetytem hieny nic nie pojmie,

Jeśli na chwilę przy śmierci nie spocznie.

Wybacz nam Panie to robactwo szpiku,

Te martwe, siebie wciąż hołubiące dusze,

Te grzechy w łańcuch wplatane bez liku,

Te Tobie Panie czynione katusze.

Padam przed Tobą w imieniu ludzkości,

Prosząc o pokój i żywot spokojny,

O śmierć w starości, co gromadzi kości,

O czas bez strachu i krwiożerczej wojny.

Wybacz nam Panie jady bezczelności.

Do miłosierdzia przecież jesteś skłonny.

Dam Ci w ofierze mój żywot w skromności.

Zniszcz w nas miłością stan bezduszny, płonny.

Tak Ci niewiele mogę podarować,

Jedynie rdzawe, ułomne istnienie.

W każdej sekundzie chcę Cię adorować

I czuć zmysłami – to moje pragnienie.