CZAS

Przeplata się czas babim latem przez palce,

Pajęczyną sieje ślady na paprociach,

Spaceruje w tiulem tkanej, zwiewnej halce,

Zostawiając nić istnienia w drzew warkoczach.

Nieuchwytnym i ulotnym krokiem płynie,

Przeskakuje przez kałuże zadumania,

W jednej chwili zjawia się i w jednej ginie

Bez szczególnych słów wyjaśnień czy uznania.

Delikatny jest w obejściu i subtelny

Niczym powiew porannego orzeźwienia,

Energiczny i wytrwały i bezsenny,

Bez porywów, gwałtownego uniesienia.

To dlatego, kiedy wchodzisz w stan młodości

Zanim słońce jeszcze zajdzie za kres życia,

Patrzysz na twarz nieproszonej swej starości

I na cele niemożliwe do zdobycia.

Kilkadziesiąt lat ci przeszło jak minuta,

Gdzieś za tobą się zatarły wydarzenia.

Jeszcze kwitniesz a śmierć do twych drzwi już puka

Bez wyjaśnień, bez żadnego uprzedzenia.

Nie przeskoczysz, nie pokonasz przeznaczenia.

Czas silniejszym, przebieglejszym jest od ciebie.

Nim przywitasz się, to powiesz: „Do widzenia”

I tym słowem świat pożegnasz, no i siebie.