ZAPACH DZIECIŃSTWA

Zapach ściółki, żywicy co jak krwią bursztynu

Sączy się szczelinami popękanej kory,

Zapach szyszek jak szczyptą mielonego kminu

Wciąż przyprawia przeróżne dniem i nocą pory,

Mgłą wilgotną się wznosi nad uśpione łąki,

Rozprzestrzenia się wokół sokami igliwia,

Wiśni niesie perfumy, rozchylając pąki,

Bzu nektarem się słodzi i lipą rozpływa,

Jabłoniami się pyli i śliwami kusi,

Żółtym piachem i ziemią wciąż pachnie namiętnie,

Złotym mleczem się mieni i konwalią prószy,

Stokrotkami, co wróży miłość, radość, szczęście,

Chabrem w zbożu rozsianym, sianem przesuszonym,

Próchniejącą w stodole belką, starym strychem,

Wiatrem w mrozie trzeszczącym i deszczem zmoczonym,

Rosą, którą spijają trawy niemo-ciche,

Miodu kroplą zebraną znad leśnej polany,

Łyżeczkami żurawin, jagód i borówek,

Poziomkami dorodnie i hojnie przybrany

W ustach płynie jak niebo pełne białych chmurek –

Delikatny, subtelny, ale intensywny,

Słodko – kwaśny i ostry w smaku swym akcencie

I ziołowy, a przez to również lekkostrawny,

I skropiony akacją w swej skromnej zachęcie.