AUKCJA

Mam wrażenie, że nic nie ma, nic się nie liczy.

Wszystko wokół przestało mieć jakieś znaczenie.

Tłumy znużonych ludzi suną po ulicy.

Przerażające bije z ich twarzy zmęczenie.

W szufladkach marnej doby czy spraw osobistych

Czekają pod kominkiem na znak wybawienia.

Kolor ich skóry martwy i niemal przejrzysty

Odsłania nagą duszę w stanie przygnębienia.

Nie cieszy już plusk wody czy szelest listowia.

Nie wabi zapach kwiatów doprawiany miodem.

Nie ważne czy się słońce wznosi, czy też chowa…

Człowiek siedzi skurczony, trzyma w dłoniach głowę

I oczy wypatruje, gdyż tęskni potwornie,

Lecz nie umie określić za kim, albo za czym?

Niby ma własny kąt, a czuje się bezdomnie.

Nie potrafi odgadnąć, czy cokolwiek znaczy?

Wkręcony w wir nakazów niczym śruba w tarczę

Rdzewieje z każdą chwilą niemal bezpowrotnie.

Chłostany społeczeństwem niczym drzewa wiatrem

Dźwiga swój ciężar życia i od trudów moknie.

Na dłoń niekiedy skapnie mu monety kropla,

Lecz hiena zobowiązań odgryza mu rękę,

Więc zjawiskiem przez wiosnę odkrytego sopla

Można stwierdzić, że szczęście ma człowiek niewielkie.

Poniżony, wzgardzony chowa się w ukryciu,

By go świat nie zobaczył w tak okropnym stanie.

Nieustannie rozmyśla o codziennym życiu…

W piersi szarpie mu serce zrozpaczone łkanie.

Ciągle w górę jak Syzyf z kamieniem u szyi

Ciągnie ciało, co buntem odmawia współpracy,

Czuje duszę, co w bólu się kuli i chyli,

Pędząc żywot na ziemi nędzny i żebraczy.

Taśmę jednak obraca korbka znieczulicy,

Przesuwając szeregi ludzi – eksponatów

Na betonowym jęzorze wśród kamienicy

Niczym łańcuchy stworzeń wyrwanych z zaświatów

I młoteczkiem uderza, przebijając cenę

Poświęceń, wyrzeczeń i niewolniczej pracy.

Cały proces pogłębia zaszczute milczenie

Mózgów rozszarpywanych pazurami praczy.