ZAŚLUBINY

Wierniejsza jesteś ty mi od cienia.

Od chwili poczęcia bez wytchnienia

Zawsze i wszędzie mi towarzyszysz,

Niczym nie mącąc codziennej ciszy.

Niesiesz mnie w dłoniach jakoby matka,

Jak pył w kielichu z opłatków kwiatka,

Jak świecę, której płomień maleje,

Gdy wiatr złośliwie ze wszech stron wieje.

Spoglądasz na mnie wzrokiem rodzica,

Który się dzieckiem swoim zachwyca.

Poisz mnie piersią czasu żywego

I dziko ciągniesz w głąb nieznanego.

Palcami włosów moich dotykasz,

Więc skronie błyszczą w srebrnych promykach.

W źrenicach moich gasisz spojrzenie

I z ust wykradasz każde westchnienie,

I ramionami ciało oplatasz

Jakbyś nie miała innego świata

Poza mną w ludzkiej, zwykłej postaci,

Która wszak niczym cię nie wzbogaci.

Widzę cię w lustrze kropelek wody –

W każdej sekundzie innej urody.

Czuję na skórze twoje istnienie

I słyszę obok słów twych milczenie.

Nastąpi kiedyś dzień mych zaślubin…

Kroki me niby kwitnący łubin

Gdzieś się rozsieją w czasoprzestrzeni

W kolorze bieli, złota, czerwieni,

A ty me oczy zamkniesz woalem

I usta zwiążesz wstążką z koralem,

I pocałunkiem wstrzymasz krwioobieg,

Wypuścisz duszę spod moich powiek

Jak gołębicę, co w błękit leci

I śnieżnym piórem skrzydeł swych świeci,

A później ruszysz wolno do tańca,

Mnie zostawiając u stóp Wybrańca

Jak matka młodą pannę zostawia

Przy Oblubieńcu na wprost ołtarza

I… nagle!, wszystko wokół zaginie,

I bezpowrotnie zniknie, przeminie

W swym końcu mając początek czegoś

Dla wszelkich zmysłów nieodkrytego…

Jakże przy tobie czas szybko leci,

Że umierają starzy, choć dzieci.