ZA OKNEM

Ze złotym frędzlem jak u gobelinu

Wiszą mi w oknie trzy potężne brzozy.

Powietrze pachnie świeżością zaczynu.

Wiatr zapach ziemi pod błękitem mnoży.

Wplątał się w warkocz jakiś ptak maleńki,

Wtopił się piórem w splątane gałęzie

I z drżącej piersi rozprzestrzenia dźwięki,

Które szybują pięciolinią wszędzie.

Słońce oparło się o pnie w białej korze

I rozłożyło włos niczym kochanka,

Która w jedwabiu o wschodzącej porze

Tuli się czule w ramiona poranka

I pręży ciało pieszczotą gładzone,

Na dłoniach wiatru wznoszona nad ziemią.

Usta pękają kropel wód spragnione,

Więc rosę z trawy zachłannie spijają

I w pocałunkach czy w szeptach spłoszonych

Wije się słońce jakby w namiętności,

I po szczebelkach stanów przebudzonych

Pod zadaszenie nieba się unosi,

Powstając z ziemi, od drzew się odrywając

Jak prowadzone za dłoń przeznaczenia.

Włosem promieni przestrzeń zatapiając,

Niebawem stanie na szczycie istnienia.