ŚNIADANIE NA TRAWIE

W szlafroku rozmarzenia i w bamboszach rosy

Siadam w przestrzeni śpiewu ptaków i listowia.

Wiatr masuje me skronie, rozczesuje włosy…

Kwitnie myślą rozkoszy siwiejąca głowa,

W którą wkradły się nici lata poprzedniego

I mgły, co się unosi na świtu powiece.

Nie cofnęłabym czasu, chociażby dlatego,

Że szczęśliwe, dojrzałe w piersi płonie serce.

Nie przeraża mnie wcale przemijania siła,

Chociaż cel mojej podróży widać już w oddali,

Choć odeszła dziewczyna, która we mnie była,

Choć się w moich źrenicach bladsze światło pali.

To jest właśnie bezcenne, najpiękniejsze w życiu,

Że czas kołem rozdrabnia ziarenka przeszłości,

Rozcierając to zboże na mąkę w ukryciu,

Z której zrodzić się może chleb ludzkiej dobroci.

Nie rozpalam przeszłości w czerni i w żałobie,

A rozmawiam z nią zawsze w lekkim rozrzewnieniu

W towarzystwie pokoleń, które mam przy sobie,

Które żywo obecne są w moim wspomnieniu

I tak razem na trawie w porze śniadaniowej

Przy herbacie lub kawie, bułeczkach z owocem

Kartkujemy zapiski mej pamięci w głowie,

Zachwycając się deszczem czy kapryśnym słońcem.

Kocham moje poranki śniadania na trawie,

W których słodka zaduma rozpromienia oczy.

Nie wiem, jak długo jeszcze w tym miejscu zabawię?...

Czy mnie jutra łaskawość porankiem zaskoczy?,

Ale wielką mam wdzięczność za dar tego życia

I za każdą minutę, która niczym wino,

Po kropelce skromnego jej smaku spożycia

Staje się mego piękna bezcenną przyczyną,

Więc choć miałam w przeszłości zgorzkniałe momenty,

Porażek i upadków bolesne lawiny,

Nie uważam, by czas mój był mrokiem przeklęty –

Czas smakuje radością jak leśne maliny.