PRZED 5:30

Cisza,… do której echo obawia się zbliżyć.

Drzewa wrośnięte w ciemność swymi konarami

Pną się w górę jakoby nie chciały się zniżyć

Przytwierdzone do ziemi swymi korzeniami,

A wokół wiatr się snuje niechcący przeszkadzać.

Przemyka bezszelestnie – lęka się zawadzać.

 

Słychać tylko plusk wody, co pędzi w strumieniu

Jakby kołem od młyna spłoszona w nieznane.

Nad jej taflą się kłębią niczym w oka mgnieniu

Mgły opary jak włosy siwe rozczesane,

Co wydają się z głębi wynurzać spienione

Do duchów, które przez noc zostały wskrzeszone.

 

W odradzającej się trawie, co z kęp wyrasta

Jak szpilki ze splątanych źdźbeł w pożółkłe koki,

Stoi w bezruchu piórem posrebrzana czapla,

Stawiająca na szczudłach swe brodzące kroki,

Strzelając na boki spłoszoną źrenicą,

Co się zdaje łańcuchem szarpiącym kotwicą.

 

A na brzegu w szuwarach wodne kurki siedzą.

Przyglądają się kaczkom, co pod prąd dryfują,

Każdy ruch, choć najmniejszy, podejrzliwie śledzą.

Kaczki zaś za czymś w wodzie dziobami nurkują,

Przesuwając się wolno w obranym kierunku

Bez pośpiechu jakoby ciągnięte na sznurku.

 

Nad tym wszystkim zaś ptaki inne rozśpiewane,

Niewidoczne dla oka, co za nimi błądzi,

Zawisły partyturą w powietrzu rozsiane,

Anonsując, co dzisiaj los dla świata zrządzi,

Wywołując zza wschodu słońce odprężone,

Rozjaśniając porankiem niebo zamroczone.

 

Jakże dobrze jest przysiąść na chwilę skupienia

W tej scenerii, co w której wszystko sen swój traci.

Poczuć na własnej duszy powiew zamyślenia,

Poznać, co dla człowieka wiele w życiu znaczy,

Aby wrócić do domu z nadzieją na lepsze,

Bo dziewicze w zamiarach, od wczoraj silniejsze.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl