ŚCIEŻKA MOJA

Ścieżko moja – wstążko, co oplatasz ziemię,

Stając się darem czasu, który mnie kołysze.

Rozsypane opiłkiem słoneczne promienie,

Tworzą z ciebie w przestrzeni maluteńką rysę.

Pogubiłam na tobie stopy rozbiegane,

Śladem znacząc pamiętnik mego dorastania.

Dziś odciskam podeszwy zniszczone, zdeptane

I stawiane na szlaku w rytm spacerowania.

Wijesz się na wyżynach, spływając w niziny,

Zwężasz się i oddalasz w horyzoncie progu.

Porastają twą krawędź osty i maliny,

Koralami cię zdobią wianki, wieńce głogu.

Bywa czasem, że drzewo swój parasol chyli

Nad strumieniem twojego nurtu przeznaczenia

I cień słodki w upale orzeźwieniem pyli,

Lecząc rany niemocy, słabości, zmęczenia,

A nierzadko mi trzeba pod żaglami żaru,

Którym płonie baldachim złocistego nieba,

Iść do przodu, gdzie wiedziesz mnie falami skwaru,

Odmawiając mi wody lub kruszyny chleba.

Bywa czasem, że w drodze nawiedzi mnie burza,

Deszcz strumieniem łez zmyje obolałe ciało,

Opuchnięte stopy otuli kojąca kałuża,

By mi lżej, wygodniej się maszerowało

I niekiedy o świcie, zanim ptak się zbudzi

Zbieram z liści, kamieni krople świeżej rosy,

Która płomień pragnienia na mych ustach studzi

I namaszcza nadzieją rozczochrane włosy.

Ścieżko moja – wstążeczko na palcach wskazówek,

Ile metrów przede mną szczodrze rozpościerasz?

Trzymam w dłoni niewielki, zużyty ołówek,

Którym kreślę w zeszycie co jest wokół teraz…

Czy mi starczy rysika w tej mizernej kredce?

Czy to raczej jest długość gasnącego życia?

Widzę ciebie ma ścieżko,… ciekawość mnie łechce,

Bo masz jeszcze tak wiele w sobie do odkrycia.